Συγχαρητήρια στο έξυπνο ανθρώπινο είδος

Είναι στα αλήθεια περίεργο, πως θεωρείται το ανθρώπινο είδος το πιο έξυπνο από όλα τα υπόλοιπα είδη. Οι άνθρωποι όλο και εξελίσσονται θα μου πει κάποιος, έχουν δημιουργήσει εφευρέσεις που παλαιότερα ούτε τολμούσαν να φανταστούν πως θα υπάρχουν.
 Ποιος φανταζόταν παλαιότερα ότι θα υπάρχει ένα μέσο που θα σηκώνεται στον αέρα και θα είναι εφικτό, να σε πάει μέσα σε κάποιες ώρες από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη; Ή ότι θα υπήρχε μια συσκευή με το όνομα τηλέφωνο και θα μπορούσες να συνομιλήσεις τόσο απλά με ανθρώπους που βρίσκονται τόσο μακριά σου; Πράγματι, η λίστα των καινοτομιών που κατέχουν στο ενεργητικό τους οι άνθρωποι - και οι οποίες καταδεικνύουν την εξυπνάδα τους-, είναι πολύ μεγάλη.
 Όμως,κατάφερε το ανθρώπινο είδος να απαρτίζεται στη συντριπτική πλειοψηφία του από ευτυχισμένα άτομα; Νομίζω πως όχι. Γιατί για εμένα αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Τι να την κάνω την εξυπνάδα τους,αν δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ζουν μια μικρή ζωή και οι συνθήκες που οι ίδιοι οι άνθρωποι δημιούργησαν, τους αναγκάζουν να περνάνε το μισό της ζωής αυτής μέσα σε γραφεία,δουλεύοντας δυστυχισμένοι και μιζεριάζοντας.
 Δεν λέω φυσικά πως δεν υπάρχουν και οι εξαιρέσεις στον κανόνα,όμως κοιτάξτε τους ανθρώπους στον περίγυρο σας. Πόσοι από αυτούς είναι πραγματικά ευτυχισμένοι; Πόσοι από αυτούς δεν αναγκάζονται καθημερινά να κάνουν χιλιάδες πράγματα που δε θέλουν; Μήπως και εσείς οι ίδιοι ανήκετε σε αυτούς; Γιατί; Γιατί απλά πρέπει. Μα γιατί να πρέπει; Οι ίδιοι άνθρωποι τα όρισαν τα πρέπει.
Γιατί να έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο ,η κατά τα άλλα εξελιγμένη κοινωνία μας,που αναγκάζει ακόμη και τα μικρά παιδιά να ζουν μέσα στο άγχος και τις υποχρεώσεις; Ποιος όρισε ότι είναι φυσιολογικό μέχρι περίπου τα 25 πρώτα χρόνια της ζωής τους να παλεύουν όλοι να πάρουν ένα πτυχίο,να κάνουν ένα μεταπτυχιακό και μετά να μοχθούν να βρουν μια εργασία; Μα γιατί να είναι αυτό το φυσιολογικό; Χάνουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους όλοι μέσα σε βιβλία και στο άγχος του τι θα γίνει αύριο. Μήπως τελικά δε χρησιμοποιούν σωστά οι άνθρωποι το τόσο έξυπνο μυαλό τους;
Τα χαζά σκυλάκια, είναι ευτυχισμένα αν έχουν αγάπη και φαγητό. Οι έξυπνοι άνθρωποι,ξέρουν τι χρειάζονται για να είναι ευτυχισμένοι; Όλοι τους τη ζωή προσπαθούν και προσπαθούν και οι περισσότεροι καταλήγουν στην πλήρη δυστυχία. Γιατί όλα αυτά;
Συγχαρητήρια, λοιπόν στο ανθρώπους για όσο καταφέρνουν καθημερινά,μα κατά τη γνώμη μου όσα και αν κάνουν αμέλησαν το κυριότερο,να είναι ευτυχισμένοι.

Υπάρχεις η ζεις;

Ζεις ή υπάρχεις;Γιατί η πλειοψηφία του κόσμου υπάρχει μόνο.

Κοίταξε τον άνθρωπο που αντικρίζεις κάθε πρωί στο καθρέφτη,κοίταξε τα μάτια του. Είναι ευτυχισμένος; Έχει το ίδιο βλέμμα με αυτό που είχε όταν ήταν μικρός,με βαλίτσες γεμάτες όνειρα; Του άδειασαν τις βαλίτσες και άδειασε και η ψυχή του.Άδειοι άνθρωποι παντού,από συναισθήματα, από λογική,από όλα.

Λίγοι και τολμηροί αυτοί που κυνήγησαν τα όνειρα τους.Ίσως τελικά είναι και οι μόνοι που ευτύχησαν πραγματικά στη ζωή τους. Πόσοι και πόσοι δεν ακολούθησαν συμβουλές των γύρω τους για ένα καλύτερο μέλλον και το μόνο που κατάφεραν είναι να μετανιώνουν μια ζωή;

Όμως έχει άραγε αναρωτηθεί κανείς; Θα ήταν ο Πικάσο αναγνωρισμένος ζωγράφος, αν η μαμά του επέμενε ότι δεν είναι επάγγελμα αυτό για εκείνον; Θα χαρακτηριζόταν ο Μπετόβεν ως "ιδιοφυΐα" της μουσικής αν δίσταζε να συνεχίσει να εμφανίζεται μπροστά σε κόσμο, μιας και ήταν διαφορετικός από το συνηθισμένο; Θα ήταν ο Μέσι αυτή τη στιγμή ο κορυφαίος παίκτης του κόσμου αν σε κάποιον τραυματισμό του απογοητευόταν και τα παρατούσε;

Αναρίθμητα τα παραδείγματα και τι δείχνουν; Ότι αξίζει η προσπάθεια. Είναι κοινότοπο, μα οι ευκαιρίες περνούν και χάνονται, είναι ουτοπικό να πιστεύει κάποιος ότι θα γίνει ευτυχισμένος αν ζει κλεισμένος στο καβούκι του και δεν βγάζει έξω το χέρι του για να τις αρπάξει.

Και φυσικά θα υπάρξουν αποτυχίες. Μα ξέρεις κάτι; Στις δυσκολίες μαθαίνεις να είσαι δυνατός.

Και φυσικά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην καταφέρεις να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου. Μα ξέρεις κάτι; Τότε θα έχεις προσπαθήσει, και έτσι θα μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να του πεις περήφανα:<<Εγώ ζω>>.

Η χειρότερη εξάρτηση

Χειρότερη εξάρτηση από αυτή σε ποτό,τσιγάρο και ναρκωτικά λένε ότι είναι η εξάρτηση σε άνθρωπο. Και είναι αλήθεια. Τα υπόλοιπα, λίγο πολύ τα βρίσκεις άμα τα έχεις ανάγκη,τι γίνεται όμως με εκείνες τις ημέρες που θέλεις να πάρεις τη δόση σου από τον άνθρωπο που σε έχει τρελάνει και δεν μπορείς; Τι γίνεται με τα βράδια που θες να κοιμηθείς στην αγκαλιά του για να ηρεμήσεις και όμως δε γίνεται γιατί είναι μακριά; Και άμα την έχεις πατήσει έτσι με κάποιον να ξέρεις δεν αντικαθίσταται με τίποτα και με κανέναν.

Ουδείς αναντικατάστατος; Και όμως υπάρχει εκείνος ο ένας που είναι.

Γιατί συνεχίζοντας το συσχετισμό που έγινε πριν,είναι σαν να δίνεις σε κάποιον εξαρτημένο από το ποτό για να τον ξεγελάσεις, να πιει νερό. Ποιο το νοήμα; Θέλεις λοιπόν να είσαι συνέχεια κοντά του,να τον αγγίζεις,να μυρίζεις αυτή την υπέροχη μυρωδιά του,να νιώθεις ότι είναι δικός σου,ότι είσαι και εσύ η δική του εξάρτηση...Άμα είσαι και εσύ ο δικός του εθισμός τότε όλα είναι καλά γιατί έχετε και οι δυο τις ίδιες ανάγκες.

Να μιλάτε,να κάνετε τα πάντα για να βλέπεστε...και αν οι συνθήκες δεν σας επιτρέπουν να βρισκόσαστε συχνά;

Τότε και οι δυο έχετε τα ίδια συμπτώματα που απορρέουν από τη στέρηση. Στεναχώρια,άπειρα τηλεφωνήματα,μηνύματα(συνήθως ένα δείγμα της εξάρτησης αυτής είναι ότι το τηλέφωνο θα έχει γίνει η προέκταση του χεριού σας),και φυσικά τα λόγια. Τα επαναλαμβανόμενα αυτά λόγια που φαντάζουν σαν βάλσαμο στην πληγή. Όσες φορές και αν ακούσουμε <<σ ' αγαπάω>> και <<μου λείπεις>> δεν φτάνει.

Όχι γιατί δεν το ξέρεις,το ξέρεις. Αλλά πως να το κάνουμε; Είναι σαν να δίνεις σε ένα άρρωστο την αντιβίωση του μια φορά και μετά να αναρωτιέσαι γιατί δεν έγινε καλά. Μήπως γιατί πρέπει μετά από λίγη ώρα να την ξαναπάρει; Ειδικότερα σε σχέσεις από απόσταση τέτοιες συνομιλίες "γλύκας" επιβάλλεται να υπάρχουν.

Γιατί; Μα ποτέ κανείς δε θα κουραστεί να ακούει ότι μετράς τις μέρες αντίστροφα για να τον δεις,ούτε ότι είσαι ο πιο σημαντικός άνθρωπος για εκείνον,ούτε ότι θέλεις να κοιμηθείτε μαζί,ούτε ότι τον αγαπάς,ούτε ότι θα κάνεις τα πάντα για να τον δεις,ούτε ότι έχει το πιο όμορφο χαμόγελο και υπάρχουν μια σειρά ακόμη από ούτε...

Αν αναρωτιέσαι λοιπόν γιατί να λες τα ίδια συνέχεια αφού ως γνωστόν "τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται",αναρωτήσου γιατί να μην τα λες έτσι ώστε να κάνεις ευτυχισμένο τον άνθρωπο που αγαπάς με λίγες μόνο λέξεις σου. Μεγάλο πράγμα η επιβεβαίωση. Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα,μια έκπληξη όλα είναι μέσα στο παιχνίδι που άμα και οι δυο ξέρουν να παίζουν καλά ,ακόμη και μια σχέση από απόσταση φαντάζει ένα πολύ εύκολο παιχνίδι από το οποίο θα βγουν νικητές.

Λοιπόν,στο είπα πριν ένα λεπτό και ξέρω ότι το γνωρίζεις αλλά σ αγαπάω και θέλω να μοιραστώ το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί σου,εσύ;

Λούνα-Παρκ

Έχω ακούσει να παρομοιάζουν τη ζωή με ένα Λούνα-παρκ. Μπαίνεις μέσα στην αρχή μην ξέροντας τι να πρωτοκάνεις,γυρνάς από εδώ και από εκεί και δοκιμάζεις διάφορα παιχνίδια.

Κάποια δε θα σου αρέσουν,με άλλα θα τρομάξεις, ενώ,πάντα θα υπάρχει και αυτό το ένα που θα θες να ανεβαίνεις ξανά και ξανά γιατί είναι το αγαπημένο σου και δε θα το βαρεθείς ποτέ...Κάπως έτσι ,λοιπόν ,είναι και με τους ανθρώπους στην πραγματική ζωή...Για αυτό εγώ, θέλω να ανέβω σε ένα τρενάκι μαζί σου μέχρι να μου τελειώσουν οι μάρκες. Δε θέλω να δοκιμάσω άλλα παιχνίδια,θέλω συνέχεια να έχω το δικό μου το αγαπημένο,θέλω αυτή η βόλτα να γίνεται ξανά και ξανά με εσένα πλάι μου.

Είσαι μαζί μου σε αυτό; Γιατί ξέρεις,αν εσένα σε εντυπωσιάσει κανένα άλλο παιχνίδι και θέλεις να το δοκιμάσεις, η δική μου διαδρομή θα γίνει από αυτές που δε μ΄ αρέσουν και με τρομάζουν .Θα με τρομάζει ,γιατί δε θα είσαι εσύ κοντά μου όταν πέφτει το τρενάκι να μου κρατάς το χέρι...Δε θα μου αρέσει η βόλτα γιατί δε θα είσαι εκεί όταν ανεβαίνει να γελάμε μαζί...

Εγώ πάντως,δε θέλω να τα δοκιμάσω τα άλλα τα παιχνίδια που έμειναν στο Λούνα-πάρκ,είμαι σίγουρη ότι κανένα δε θα είναι καλύτερο από το δικό μας το τρενάκι...Και μπορεί να πέφτει το τρενάκι μας καρδιά μου όταν δεν είμαστε κοντά,θα νιώθει ότι οι επιβάτες του δεν είναι ευτυχισμένοι και θα παίρνει την κατηφόρα αλλά εμείς με την αγάπη μας θα το αναγκάζουμε να σηκωθεί και να πάρει ξανά το δρόμο προς τα πάνω.

Μπορεί να έχει σκαμπανεβάσματα η διαδρομή ,αλλά το βλέπεις το τέρμα του; Είναι εκεί ψηλά, γιατί στο τέλος όλα θα πάνε καλά και θα μείνουμε σταθερά ευτυχισμένοι...Τότε η βόλτα θα είναι ομαλή και θα την απολαμβάνουμε αγκαλιασμένοι..."